Zondagmorgen 8.00 uur, mijn golfmaatje staat voor de deur voor de competitiewedstrijd op het Rijk van Nijmegen. Volop kletsen is het eerste waar we normaliter de dag mee beginnen.

Vandaag is dat anders. Beetje vermoeide gelaatstrekken, mascara op een ander plekje dan normaal en haardos ietwat verward, gevolgd door een diepe zucht. Het een en ander verraadt een moeizame nacht voorafgaand aan deze golfdag.

Aangekomen bij het Rijk van Nijmegen toont de één zich rustig, goedlachs en uit zich op een positieve manier. De ander is beweeglijk, kan moeilijk stil zitten, is onrustig in de weer met opstellingen. Sommigen zijn stil en drinken rustig hun koffietje. Bij het inspelen op de driving range zie ik strakke koppies en in zichzelf gekeerde vrouwen met dezelfde outfit aan. Wedstrijdspanning is voelbaar.

De dubbels beginnen. Onze buren van de Swinkelsche zijn onze tegenstanders. We kennen de baan, paar dagen tevoren nog voorgespeeld.

2 Up bij de start van hole 7 in mijn dubbel, brengt een glimlach op mijn gezicht. Maar als onze tegenstandster vanaf de fringe, fors downhill mèt break de bal holed, gebeurt er toch wel iets. Ik voel mijn hartslag wat oplopen, en ik maan mezelf tot rust en spreek mezelf in stilte toe: ”Focus je op je ademhaling”.

Ik tracht kalmte uit te stralen. Ik kijk mijn maatje aan, we halen onze schouders op.
Nog 2 holes te gaan, 1 up, nog alle kans. Na hole 9 staan we er toch beteuterd bij, immers verloren. Onze ogen, ogen wat donkerder. Mondjes bijeen geknepen. Er zijn geen woorden nodig om uiting te geven aan wat we voelen. Ons team staat 4-2 achter.

Tijdens de single-wedstrijd vang je af en toe een glimp van je teamgenoten op, zonder dat je weet hebt van de huidige stand in ieders wedstrijd. Ik probeer hun houding te lezen, om toch wat info te krijgen.

Het feit dat je opponent een single handicap heeft leidt tot enige stress; lichaamstaal en gezichtsuitdrukking wijzen op  onzekerheid en twijfel. Zonder iets te zeggen schreeuwt ze: “Hoe kan ik ooit van haar winnen?” Als team bieden we ondersteuning door rondvliegende tips en adviezen. In haar kwetsbaarheid ontvangt ze deze met open mind.

Echter, de single handicapper heeft het zwaar. De onzekerheid en kwetsbaarheid bij onze dame is helemaal verdwenen. Zij benadert haar wedstrijd met ferme tred, straalt energie en motivatie uit. Een eigen misslag deert haar niet, want zij heeft zelfvertrouwen getankt door de wedstrijd heen. Het een en ander wordt kracht bijgezet door een vuistje in de lucht en een vreugdedansje.
Ik zie dat onze captain al klaar is met haar wedstrijd. Handjes in haar zakken, knietjes iets gebogen, ontspannen houding. Uiteindelijk een grote smile en handjes in de lucht; zij heeft gewonnen! En zo volgen er nog 4. Duimpjes omhoog, handkusjes en armen die omhoog en omlaag bewegen geven blijk van een winstpartij.
Onze tegenstanders komen samen om troost te vinden bij elkaar middels een knikje, een omhelzing, een schouderklop.

En wij? Wij worden steeds vrolijker. Veel lachende gezichten, omhelzingen (anders van aard dan bij onze tegenstander), mooie selfies, groepshugs en zuchten van opluchting.

Wederom een winstpartij (12-6) , we mogen, vooralsnog, aan de leiding gaan in de hoofdklasse.

Ik heb er geen woorden voor.

Namens dames 1
Marij Coolen