Na twee jaar zonder NGF-competitie konden we dit jaar gelukkig weer aan de bak. Met een nieuw team, voorheen deels zondag 27 holes, deels vrijdag 18 holes en nieuw talent van buiten, mochten we onze opwachting maken in de derde klasse van de 50+ 27 holes competitie. Vanaf de eerste ontvangst in Sint Oedenrode bij De Schoot was de sfeer opperbest. Elke volgende vrijdag verbeterde dat verder. Wij hadden het geluk naast De Schoot op de Eindhovensche Golf, Wittem en De Dommel te mogen spelen, prachtige banen met prima horeca. En uiteraard onze thuiswedstrijd. Elke keer weer mooi om mensen te mogen ontvangen die wel van onze baan gehoord hadden maar er nog nooit geweest waren. En zoals ook de andere competitieteams weten zijn de reacties dan uiterst lovend, zowel over de baan als over de gastvrijheid en de horeca. Altijd fijn om zo gastheer te mogen zijn. Al is een dag zelf niet spelen een vervelende bijkomstigheid van de competitieopzet.

Met de genoemde tegenstanders krijg je uiteraard ook direct een forse brok traditie in huis. Het voorstel van de captain van De Schoot om het aantal speeches tot twee per avond te beperken werd direct van tafel geveegd, niet door ons. En dat wij niet in jasje-dasje aan tafel verschenen werd toch iedere vrijdag wel een keer benoemd. Zonder dat het vervelend werd overigens. De sfeer was best en bleef best tot de laatste seconde, opperbest zelfs. Er is geen onvertogen woord gevallen. Wel veel nieuwe contacten opgedaan, verassende contacten met voorheen totaal onbekende mensen. Dat is toch steeds weer een mooi aspect van de competitie.

En dan de wedstrijden. Daar valt niet veel over te melden. Wij waren beter, veel beter dan de andere teams. Gezien de handicaps was dat ook te verwachten, maar het moet toch iedere vrijdag eerst nog maar eens gebeuren. En ondanks het feit dat sommigen niet het door henzelf gewenste niveau haalden was het kampioenschap geen moment in gevaar. Daar werden we tijdens de afsluitende speeches nogmaals aan herinnerd. De captain van De Eindhovensche Golf had, memorerend aan het jasje-dasje verhaal daarom een ‘passend’ geschenk voor ieder van ons meegebracht, een mooie oranje stropdas. Rinus mocht als captain nog een extra stropdas in ontvangst nemen van de captain van Wittem. Hoezo traditie.

De laatste dag werd afgesloten met veel te veel en veel te lange speeches, waarbij we een hoop geleerd hebben over de geschiedenis van De Dommel, althans zij die luisterden.

Nog twee opvallende zaken: De captain van Brunssummerheide, er speelde nog een tweede competitie, stond even kort stil bij Bevrijdingsdag en het feit dat vrijheid niet vanzelf is zoals we nu ervaren met Oekraïne. Een mooi sereen moment.

En ten tweede: bij de eerste ontvangst op De Schoot gaven sommigen een hand, anderen een boks, het voelde allemaal nog vreemd. Bij het afscheid op De Dommel werden er enkel handen geschud alsof we met vijf competitiedagen ook de coronasluier van ons af hebben geworpen. Hoewel niet helemaal, want terug in de auto toch even de alcoholdispenser gebruikt, corona is nog niet helemáál weg.

Nico, Maarten, Gertjan, Rinus en Hans bedankt voor het warme nest. Rinus extra dank voor je captainswerk. Op naar de tweede klasse, hopelijk met hetzelfde team. En natuurlijk niet te vergeten Marcel die altijd voor ons klaar stond als invaller.

Namens heren 50+ 27-1

Theo Lankhorst