Na 2 competitie-loze zondagen (een thuisdag & het Paasweekend) was het tijd om met ons vaandelteam koers te zetten richting Gelderland, waar dit seizoen de enige wedstrijd buiten de eigen provincie plaatsvindt. Strijdtoneel: Landgoed Welderen en als tegenstander Prise D’Eau. Een voor ons onbekende baan onder de rook van Arnhem en een tevens onbekende tegenstander. Althans, dat laatste op papier want de club uit Tilburg stelt dit seizoen ook enkele spelers van Landgoed Nieuwkerk op, omdat die baan momenteel volledig gerenoveerd wordt. Ook wisten we dat Prise D’Eau een serieuze tegenstander is, aangezien zij het net als ons The Duke lastig hebben gemaakt, maar uiteindelijk tekort kwamen om punten af te snoepen.

Oppassen geblazen dus op Welderen, waar we net zo goed op onze hoede waren voor mogelijke wolven omdat de Veluwe een inmiddels bekend terrein is voor wolvenroedels (aldus onze teamgenoot Nick). Tijdens de foursomes bleek echter dat het vooral oppassen was voor de baancondities. Die waren (gelukkig!) droog, maar er stond al behoorlijke rough en zelfs vanaf de teeboxen konden flyers worden geslagen. Ook was het op de greens soms een kleine loterij. Maar zoals we dat tijdens de competitie wel vaker horen, trappen we ook hier de volgende open deur in: “de omstandigheden zijn voor iedereen hetzelfde”. En zo waren de foursomes gelijk opgaand. Voorin konden Jules & Taylor helaas niet winnen, maar achterin deden Nick & Ted dat wél. Omdat Stijn & Rens op hole 18 helaas verloren kwam de tussenstand op 4-2 voor Prise D’Eau uit.

Tientje van Welderen

Gelukkig hadden we in de middag nog alles om voor te spelen. Na een lunchbreak op het terras en een nieuwe sessie van zonnebrand smeren trokken we weer de baan in. Daarbij een leuk feitje: op Welderen kennen ze geen front nine & back nine, omdat 10 holes aan de ene kant van een doorgaande weg liggen en de laatste 8 holes aan de zijde van het clubhuis. Zo start je daar dus met een “front ten”, in de volksmond daar ook wel het “Tientje van Welderen” genoemd.

En die lagen ons best wel prima. De meeste singles begonnen direct met het opbouwen van een voorsprong en eigenlijk zijn we vanaf daar nooit meer in de problemen gekomen. Taylor won ruim en bracht de stand gelijk tot 4-4, waarna ook Jules & Nick hun singles winnend binnenbrachten op hole 16. Ondertussen mocht Stijn door naar hole 18, om daar uiteindelijk ook de winst te pakken tegen de kopman van Prise D’Eau. Hiermee hadden we de 10 punten al binnen en was het afwachten hoe Ted en Rens hun singles zouden eindigen. Ook Ted mocht naar 18 en speelde daar gelijk. Het slotakkoord was voor Rens, die de laatste 3 holes won om 1up te eindigen en de laatste 2 punten op het bord te zetten.

Toch nog kampioen?

Eindstand: 13-5 en daarmee een overtuigende overwinning van een team dat na een ruime nederlaag tegen The Duke als hongerige wolven uitkeek naar eerherstel. Een andere leuke bonus was dat we er hiervoor zorgden dat The Duke nog geen kampioen is. Zij wonnen met 18-0 van De Dommel en dachten hiermee o.b.v. “doelsaldo” al kampioen te kunnen zijn, totdat wij 11 van de 12 middagpunten pakten. Hierdoor hebben we na uitvoerig doorrekenen van de wedkantoren nog zo’n 0,005% kans om kampioen te worden.

We gaan ons echter geen illusies maken en nog een paar weken doortrainen om onze competitie op zondag 11 mei een passend slot te geven tegen De Dommel op Prise D’Eau.

---

Namens Heren 1 36-holes

Rens van der Schouw