Menigmaal moet ik aan vrienden en familie uitleg geven hoe het kan dat wij golfers als een individuele sport toch in teamverband (NGF) Competitie spelen. Het format uitleggen is één, maar het overbrengen van de (soms enorm intense) spanningen tijdens de wedstrijden is een stuk lastiger.

(NGF) Competitie spelen is een heel klein beetje ervaren hoe het is om met de Ryder Cup mee te spelen. Natuurlijk met minder publiek en op een totaal ander niveau, maar binnen de wedstrijd speel je je eigen wedstrijden en ben je in de baan ook bezig met de rest van je team. Wie staat er voor? Is die putt op de hole voor mij om de hole te halven? Wie brengt de eerste punten op het scorebord. De team effort moet er uiteindelijk voor zorgen dat de wedstrijd gewonnen wordt, want in je eentje kun je nooit genoeg punten scoren.

Zo ook gisteren, tijdens de laatste speelronde van de interne NGF Competitie. We mochten aantreden tegen Dames 1 27-holes en zoals in het vorige verslag beschreven stonden we er goed voor: winst of gelijkspel zou ons kampioen maken. Echter werd al snel duidelijk dat dit geen ABC’tje zou worden voor ons team.

Aangezien ik iedere wedstrijd als vierde speler de baan in ging kon ik altijd goed bij houden hoe ons team ervoor stond. Wat bleek: de dames speelden goed en gedurende de singles stond het merendeel van ons team achter! Ik voelde als captain de bui al hangen. Zouden de praatjes van sommige teamgenoten op de eerste tee ons fataal worden? Gelukkig werd er op hole 9 het een en ander rechtgetrokken en speelden de eerste drie partijen gelijk, werd de vierde single ruim gewonnen, de vijfde verloren en de zesde weer gewonnen door een birdie op de laatste hole. Daarbij gingen de bonuspunten ook naar ons voor het meest aantal gewonnen holes, waardoor we 4 punten voor stonden halverwege de wedstrijd.

Dit zorgde ervoor dat we iets meer ontspannen op hole 10 van start gingen met de greensomes. Maar ook nu weer: door de goede vorm van Dames 1 stonden we flink achter in de eerste en derde wedstrijd en deze verloren we uiteindelijk ook allebei. De vlugge rekenaars krijgen nu al in de gaten wat er gaande was. Onze voorsprong was weg en de dames zouden ook de 2 bonuspunten gaan winnen voor het meeste aantal gewonnen holes, waardoor we virtueel zelfs 2 punten achter stonden met nog één wedstrijd in de baan.

Hierdoor kwam het aan op Jules & Rens S., die op hole 17 1 up kwamen en vervolgens enkel nog op hole 18 hun voorsprong moesten verdedigen. Door de handicapverrekening moesten zij dit wel met 1 slag verschil doen, dus maakten zij een par dan konden de dames met een par de hole winnen. Na een winter trainen en drie competitiedagen kwam het uiteindelijk op zondagmiddag op de allerlaatste hole aan op een meterputt van Jules. Na de lijn van alle hoeken te hebben bekeken ging deze dwars door het midden de hole in en wist ons team een 11-11 gelijkspel binnen te trekken. Hulde, intern kampioen! Was dit te danken aan alleen die meterputt? Natuurlijk niet. Iedereen heeft de afgelopen weken een of meerdere punten binnengesleept, waardoor maar weer eens bleek hoe belangrijk het is om als team te presteren!

Na woordjes van Jan Karel Jobse (TC) en voorzitter Harry Span had ondergetekende de eer om iedereen te bedanken voor de mooie (en bovenal gezellige!) speeldagen en Dames 1 voor de snoepzakjes die we kregen voor ons kampioenschap. De alom bekende Woold-sfeer was weer voelbaar.

Nu het (korte) competitieseizoen weer ten einde is rest mij niets anders dan nog even kort reclame te maken voor wat er allemaal voor de deur staat. Volgende maand starten we met de Summer Tour op dinsdagavond en de inschrijvingen voor de Woold PAR-3 Contest zijn ook al geopend, waarbij we al op meer dan 60 inschrijvingen zitten. We hopen een recordaantal deelnemers neer te zetten, dus zien ook uw inschrijving graag binnenkomen. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd toch? Het belooft een mooi zomerseizoen te worden op Het Woold.

Namens Heren 1 36-holes,

Rens van der Schouw