Dat kleine meisje
Het is zondag 5 april 2020. Ik word wakker met een wat raar knoopje in mijn buik. Nog wat slaperig, ben ik me bewust van dat vreemde en tegelijkertijd zo’n vertrouwd gevoel van een beetje spanning en opwinding.
Het is een zondag, niks speciaals op het programma. Zeker nu niet in deze bizarre tijden Ineens weet ik het weer. Vandaag zou de start zijn van de NGF competitie. Het kan niet doorgaan, we zitten middenin een pandemie.
Dat kleine vertrouwde buikknoopje brengt me terug naar dat kleine meisje van 9 jaar. Ik speelde toen mijn eerste competitiewedstrijd.
Nee niet met golf….. dat deed je toentertijd in mijn milieu niet. Ik wist toen trouwens niet eens dat er een golfspel bestond. Het was een handbalwedstrijd.
In witte korte katoenen broekjes met een te groot shirt, te leen van de vereniging. Mijn sporttas die ik van Sinterklaas gekregen had, zorgvuldig gepakt. 6x gecontroleerd of ik echt alles bij me had.
Het fietstochtje naar het handbalveld en het fijn samenkomen met mijn teammaatjes met wie ik zo naar deze wedstrijd toegeleefd had. We hadden heuse training gehad. Schoten op het doel met een sprongschot en het leren van de spelregels. De bal goed overspelen en niet te vergeten goed vangen. De ‘bal vangen’ noemen we in het Helmonds dialect trouwens de ‘bal foetsuh’.
De start van de wedstrijd, mijn vader langs de lijn ter aanmoediging, netten in de goal, een echte scheidsrechter in zwart pak, mooi weer en de geur van vers gemaaid gras. We wonnen met 3-2. Ik mocht 1 x scoren.
We kregen een glaasje sinas na afloop van onze leider, die heette Noud. De rode blossen op mijn wangen van inspanning en opwinding. Ik was zo blij en trots. En ik voelde me voldaan, ik wilde nog wel zo’n wedstrijd spelen. Er kwam iets van zelfvertrouwen en onoverwinnelijkheid over me heen. En ik dacht dat we wel eens kampioen zouden kunnen worden. Het hele kampioenstafereel speelde zich al in mijn verbeelding af. Niet alleen het verloop en het resultaat van de wedstrijd maakte me blij.
De ervaring, gedachten en fantasieën van dat kleine 9-jarige meisje brachten me in een gelukzalige bubbel.
Vanmorgen bij het ontwaken, ontmoette ik weer dat kleine meisje. Opgewonden en gespannen voor de competitiewedstrijd. Samen met mijn golfmaatjes, mijn golftas op orde, nieuw handschoentje en nieuwe ballen, inslaan op de drivingrange, gespannen afslaan op teebox numero 1. En misschien, ja heel misschien, konden we wel een vuist maken in die hoofdklasse……
De realiteit van het niet doorgaan van de NGF competitie dringt tot me door.
De volwassen ‘ik’ in mij roept om het hardst en probeert het kleine meisje te overstemmen:
“Waar maak je je druk om, ben blij dat je überhaupt lid van een golfvereniging bent! Ben blij dat je gezond bent! Wees gelukkig dat je in je directe omgeving nog niet geconfronteerd bent met corona! Besef dat je gezegend bent met vaardigheden en skills, waarmee je anderen vooruit kan helpen en kan ondersteunen in deze vreemde tijd! Wees dankbaar dat je een fijne tuin hebt waar je lekker kunt genieten van het mooie weer! Trouwens je hebt ook nog een klein puttingmatje in huis, waar je de puttingtechniek kunt blijven oefenen! De golfcompetitie is echt het allerallerlaatste wat belangrijk is op dit moment!!”
Maar dat kleine meisje…..
Warme golfgroet,
Marij Coolen
