U kent vast wel dat tv-programma, genaamd ‘Memories’. Waar oude vrienden (en geliefden) elkaar na lange tijd weer ontmoeten en herinneringen ophalen.
We spelen deze competitie tegen teams waar we in het verleden ook al tegen gespeeld hebben.

Sommigen nog redelijk recent, anderen al bijna een decennium geleden.
De dag begint met begroetingen over en weer. Er zijn speelsters die je direct herkent, andere gezichten zijn nieuw. Soms is het ff zoeken welk gezicht bij welke herinnering hoort.

Vandaag is een dag voor Memories.
We spelen tegen de dames van Margraten. In mijn archief vind ik een artikeltje uit 2016. Wat ik nog weet van toen is dat zij ons de term ‘casual water’ leerden. We hebben destijds ook veel plezier gehad omdat zij een vreemd soort van EHBO-tasje bij zich droegen. In dat tasje zat van alles wat dames op een golfbaan nodig zouden kunnen hebben in geval van nood, maar ook spulletjes die  plezierverhogend werken. Geheimzinnig was het in ieder geval.

De dames van de Eindhovensche kennen we door de nodige golfontmoetingen. Zij zijn de gastvrouw van deze competitiedag. Ik moet denken aan bijzondere momenten, die we met hen gedeeld hebben. Een hartelijke ontvangst en even bijpraten is dan onontbeerlijk.

We hebben de baan toch weer voorgespeeld, alhoewel we de baan al op ons duimpje kennen. We hanteren daarbij het aantekeningenboekje wat we bij de eerste ronde op deze baan aangelegd hebben. Daar staan ongelooflijk sterke tips in, die ons helpen te memoreren wat we idealiter zouden moeten doen. Tips die echt een houvast zijn in het heetst van de strijd. Bijvoorbeeld: “afslag op de fairway slaan” of “bunker ontwijken”. Tips die ons niet steil achterover doen slaan, maar die ons helpen om de plaatjes die opgeslagen zijn in ons geheugen tot leven te brengen. 

Het is tevens een dag voor nieuwe herinneringen.
Een dag waarop wij in een winderig, koud, maar droog landschap lopen. Mijn gedachten gaan uit naar de natte en zompige golfbanen van vorig jaar.
Een dag waarop wij na de dubbels met 4-2 achter staan, maar we prenten ons in dat we de  wedstrijd kunnen keren.
Een dag waarop mijn bal op miraculeuze wijze in een schuilhuisje langs de baan verdwijnt,
en de regel 16.1b voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan.
Een dag waarop onverwachts caddies verschijnen en ons helpen om de strijd aan te gaan,
en ik het gevoel van dankbaarheid ga onthouden.
Een dag met een tegenstandster met wie ik een gezellig, ontspannen en sportief rondje loop.
Ik denk terug aan 9 jaar geleden, toen zij mij ‘queen Mary’ kroonde en ik een kort moment van koninklijke bloede was.
Een dag waarop de golfstrijd van ons team spannend en stressvol is,
en wij dat stressgevoel na al die golfjaren met gemak op kunnen roepen.
Een dag die we als team in saamhorigheid doorbrengen,
een dag waarbij onze overwinning (10-8) nadrukkelijk gevierd wordt,
een dag, waarbij wij (voor zover ik me kan herinneren) weer de laatste zijn die het clubhuis verlaten, en dus een dag die we niet snel zullen vergeten.

Namens dames 1,
Marij Coolen