Businessclub naar Angels, das Hotel am Golfpark

Afgelopen weekend was de jaarlijkse trip van de businessclub naar het buitenland. Na Zuid Duitsland, Luxemburg en de Belgische Ardennen was ditmaal het Duitse Saarland aan de beurt.

Op een dikke 300 kilometer van het Woold ligt het plaatse Sankt Wendel met “Angels, das Hotel am Golfpark”. Bij het hotel een werkelijk prachtige 27 holes golfbaan met uitdagingen die in het redelijk vlakke Brabantse land niet te vinden zijn. 

Bij de aankomst op vrijdag stond de welkomstborrel hal gereed. De sfeer was direct in orde. Sommigen hadden de middag benut om ter plaatse alvast een rondje te lopen, waarschijnlijk om op zaterdag met wat meer vertrouwen te starten.

Om 20.00 u stond het diner gepland, met tafelindeling gemaakt door Sophia. Er was veel te bespreken, zoveel dat de bediening na enige tijd toch maar voorzichtig de flexibele wanden begon te sluiten omdat er nog meer gasten zaten te eten die elkaar blijkbaar ook graag wilden verstaan. Dat bleek lastiger dan gedacht. Van akoestiek en het dempen van geluid hadden ze helaas niet veel kaas gegeten. Toen de laatsten rond een uur of vier het bed opzochten keerde de rust terug in Angel’s. 

Dat topsport andere randvoorwaarden vraagt bleek op zaterdag op de golfbaan. Het was moeilijk scoren met mist in het hoofd. En zeker op deze baan. Wat een uitdagingen. Op de ene PAR4 was een carry gevraagd van 165 meter om de fairway te kunnen halen, op de andere een drive van minimaal 230 meter omhoog om met slag 2 naar de green om de hoek te kunnen. Dat haalde dus niemand. En wat te denken van een PAR5 van 538 meter. Of een PAR4 van 425 meter. Carry wel te verstaan, want de fairway was door de overvloedige regen zo zacht geworden dat zelfs een drive van 200 meter ingeplugd bleef liggen.

Ballen werden pas terug gevonden door er recht van boven op te kijken, zo diep gingen ze ten onder. Hetzelfde op sommige greens. Er is veel tijd besteed aan reparaties met de pitchfork. Direct vertaald blijkt een pitchfork trouwens een hooivork of riek te zijn. Met die kennis hadden we inderdaad beter een riek mee de baan in kunnen nemen, zo diep waren de gaten. Iets voor de toekomst.

Uiteindelijk lukte het bijna iedereen om ongedeerd de finish te halen. Zo niet Miranda Raaijmakers en Willem Bos. Miranda gleed onderweg uit en kon haar weg niet direct vervolgen. Willem had zich daags tevoren aan het dopje van een fietsventiel vertild en kon nu niet op of neer. Een inzamelingsactie onder de leden leverde een handvol medicijnen op waar Willem mee geholpen kon worden en toen hem ook nog geleerd werd hard in een pijnlijk acupunctuurpunt in zijn oren te knijpen leek het helemaal de goede kant op te gaan.

Uiteindelijk werd er ook gescoord, Sophia van Eijk en Rinus van Mullekom hadden de longest drive, Petra van Mullekom en Hans Mertens de nearest. Dagwinnaars waren Anke Somers en Joep Linden. De prijsuitreiking werd gedaan door Guido Goorts, overigens pas nadat hij Winnie opnieuw ten huwelijk gevraagd had. Zij zei gelukkig opnieuw ja.

Het diner werd nu vanaf het begin met gesloten tussenwand opgediend en zo hadden wij mooi geen last van de andere gasten. Verrassend was de binnenkomst van Jan van Eijk, Johan en Vivian Schriks en Job van Baars en Anke Somers in typisch Duitse klederdracht. Dit als signaal richting de Rabocompetitie van 10 oktober a.s. welke geheel in Oktoberfeest stijl zal plaatsvinden.
De lampen gingen ditmaal wat eerder uit met het oog op de tweede wedstrijddag.

Zondag verliep anders dan gepland. Max werd vierde in Sotsji, Mathieu van der Poel geen wereldkampioen in Engeland en wij kregen regen. Dat weerhield niemand te starten maar na 9 holes was er een kleine schifting. Sommigen bleven binnen, geen droge draad meer aan het lijf andere gingen vrolijk verder en volbrachten alsnog de 18 holes.

Net als vorig jaar verloren we ook nu weer bijna iemand door een ditmaal richting ravijn glijdende buggy. Gelukkig bleek niet alleen Max Verstappen over prima natweer rijeigenschappen te beschikken maar ook onze Willem en zaten we uiteindelijk weer met de complete groep aan het avondeten. Willem had wel een opvallend rood oor, blijkbaar veel in geknepen. Ditmaal hadden ze ons naar een andere ruimte verplaatst zodat we helemaal geen last meer hadden van de andere gasten. Slimme gasten die Duitsers.

Guido startte de prijsuitreiking met een welgemeend dankwoord aan de familie van Eijk voor de organisatie van dit wederom prachtige weekend. Vervolgens de prijswinnaars van de dag en tenslotte de overall winnaars. Longest Vivian Schriks en Peet Mertens, nearest Petra van Mullekom (alweer!) en Rinus van Mullekom. Dagwinnaars Sophia van Eijk en Rinus van Mullekom. Overall werden bij de dames Sophia van Eijk, Ans van Eijk en Anja Rutten en bij de heren Joep Linden, Rinus van Mullekom en Guido zelf de nummers 1, 2 en 3.

Joep kreeg de eer een dankwoord te mogen uitspreken en daarbij roemde hij de organisatie, de firma Balans voor de mooie polo’s, Sophia voor de flightindeling en het personeel van Angel’s voor de zeer plezierige bediening.  Wat restte was de dansvloer en muziek, een goede nacht, ontbijt op tijd en een rustige rit terug naar het Woold.  Wat blijft is een herinnering aan een werkelijk prachtige golfbaan, een perfecte organisatie en een zeer aangenaam gezelschap.

Theo Lankhorst