Vroeger ging ons gezin elke zondagmorgen te voet naar de kerk. Mijn vader was lid van het herenkoor, welke de mis met Gregoriaanse gezangen opluisterde. En wij, de kindertjes Coolen, zongen uit volle borst mee. Vertrouwend op het vinden van hoop en kracht voor een vol, verrijkt en gelukkig leven.

Tegenwoordig ga ik elke zondagmorgen naar de golfbaan en zing ik zeker geen Gregoriaanse liedjes meer. Ik ga niet te voet, want golfbanen vind je niet in de wijk waar ik woon. Kerken trouwens ook niet al teveel meer.

In het Limburgse land bij de golfbaan van het Rijk van Margraten ligt dat toch wat anders. Daar bevindt het Godshuis zich zo ongeveer op de teebox van hole 7 en de green van hole 9. De golfbaan wordt namelijk begrensd door een groot complex van gebouwen, waarvan je vermoedt dat het een religieus karakter kent; een kruis, kerkklokken en een oude begraafplaats. Met een glimlach denk ik terug aan de zondagochtend uit mijn jeugdjaren.  

Het is 11.00 uur, de klokken luiden. We staan klaar voor de afslag op hole 1. Onze (golf-)mis(-sie) begint. Een korte par 3. De pin staat midden achterop de green. Als ik oplijn, sta ik precies in lijn met de bidkapel van Cadier en Keer welke mijn richtpunt vormt. Mijn bal landt een beetje in de fringe, meter of 7 van de pin.

Onze tegenstanders hebben de weg naar de kapel goed gevonden, want zij liggen op 1,5 meter van de vlag. Mijn golfmaatje maakt een chip en ik doe snel een schietgebedje dat zij de bal dichtbij de hole krijgt. Mijn gebed wordt meer dan verhoord, want ze chipt hem binnen. Mijn reis naar een vol, verrijkte en gelukkige golfdag is begonnen. 

Klimmend en dalend wandel je over de golfbaan. In de verte zie je de contouren van kerkjes uit omliggende gemeenten. Samen met de weelderige bloesem van de bomen, heuvelrijk landschap en het ontluikend groen van de lente, vormt dat een prachtig vergezicht.

Links en rechts hoor ik nog een verdwaalde kerkklok. Een teken dat ik bij de les moet blijven en me niet mee moet laten slepen in de weemoed naar vroeger. Er daalt vreemd genoeg wel een soort rust over ons. We spelen tegen pittige tegenstanders, dus we moeten aan de bak. Maar elke bal vliegt zoals gewenst, elke put lijkt te vallen, elke approach komt op de plek die we vooraf bedacht hebben.

Zonder bijgelovig te zijn, geloof ik niet dat we ooit zo sterk voor de dag gekomen zijn als golfteam.  Ik vraag het voorzichtig aan mijn golfmaat. Ook zij biecht op dat dit een ongekend resultaat is.

6-0 na de dubbels. Langzaam maar zeker raken we in hogere sferen.  

Blij en met geloof en overtuiging (heet dat niet geloofsovertuiging?) starten we de middag. We hebben nog 2 gewonnen singles nodig om ook deze wedstrijd met winst af te sluiten. Voor een enkeling duurt de dienst wat lang, want pas op hole 18 wordt de wedstrijd in het voordeel van haar tegenstander beslist. Maar toen stond de schemering al wat ongeduldig te wachten en waren de kaarsen in de kerk allang uitgeblazen. Neemt niet weg, dat we met 12-6 in ons voordeel deze zondag afsluiten.

Wie had dit kunnen denken? Fier aan kop in de hoofdklasse. Klassebehoud is nu al een feit. Er is nog maar 1 tegenstander, die op gelijke hoogte kan komen met ons. Het kampioenschap lonkt en er is een heel reële kans dat ons dat gaat lukken. We vallen bijna van ons geloof, maar we hebben er vertrouwen in dat de Goden ons goedgezind zullen zijn. 

Namens dames 1,
Marij Coolen