De G van Golfen en Geniale Getallen
Wie denkt dat golf alleen draait om groene fairways, snelle greens en die veelbelovende driver die volgens het marketingverhaal moeiteloos 180 meter slaat (mits je wind mee hebt en een aflopende fairway), die mist een essentieel onderdeel van dit spelletje. Want golf, beste mensen, is óók hogere wiskunde. Serieus. Je moet een kruising zijn tussen Scottie Scheffler en een wiskundeprofessor met een voorliefde voor sudoku.
Neem nou Dames 2 zondag. Gedreven als we zijn, trokken we al op woensdag richting Golf en Countryclub Hoenshuis. Een prachtige baan.
Niet voor een lunch met bubbels – nee, voor een serieuze oefenronde ter voorbereiding op het competitieduel dat zondag op de planning stond. Na deze oefenronde begon het echte werk: rekenen. En puzzelen. En nóg meer rekenen.
Want de gewonnen 22 wedstrijdpunten van de eerste wedstrijd klonken nog steeds als muziek in de oren. Pure doping voor het ego, waardoor we een week lang op wolken zweefden. Maar de volgende tegenstander, Gulbergen ‘Ja, dat was een andere koekie’. Serieus andere koek. Denk macarons in plaats van sprits. De handicaps van de tegenstander lagen zó laag dat we meteen moesten overschakelen op plan B: kansberekeningen met winst- en verliesscenario’s. De brainstorm kon beginnen.
Zet acht dames bij elkaar en je krijgt een mix van vrouwenlogica en kippenhokenergie. Waar de getallen ons om de oren vlogen. De oefenronde leverde 28 tot 36 stablefordpunten op en kwam Judith zelfs met maar 88 slagen van de baan af. ‘Je moet de slagen nemen van 9 holes, niet van 18!’ klonk het minstens vier keer, want iemand hoorde het weer niet of begreep het verkeerd. De combinaties van handicaps varieerden van 14.2 tot 23.4. Daar de slagen van nemen, optellen, vergelijken, indelen, schuiven, nog een keer schuiven. Het ‘wat als’-festival draaide op volle toeren: ‘wat als zij met haar speelt, dan kunnen nummer drie en vijf ruilen, oh wacht, dan klopt het niet.’ Elk nieuw voorstel leidde tot minstens twee nieuwe theorieën met de onvermijdelijke opmerking: ‘oké, nog één keer dan, hoe zat het ook alweer?’ Maar uiteindelijk kwam het Eureka-moment! We hadden de perfecte opstelling. Einstein zou trots zijn.
Alsof dat niet genoeg was, werd ook de weersvoorspelling onder de loep genomen. Volgens de schaal van Beaufort zou er zondag windkracht vier zijn met windvlagen van precies 20 seconden. Dat stond écht op de app. ‘Als je nou héél langzaam naar de tee loopt en twee oefenswings maakt, is die wind alweer gaan liggen’, werd er serieus geanalyseerd. Vrouwenlogica op z’n best.
Gelukkig hadden we een jarige in ons midden. Monique blies 53 kaarsjes uit. Een mooie leeftijd én reden om te proosten. De score: 7 glazen wijn, 3 Rivella, 1 biertje, 4 Spa Rood. Solide prestatie.
En toen wedstrijddag! Terwijl dit weekend op Augusta het iconische groene jasje naar de stomerij werd gebracht, trokken wij weer onze oranje bodywarmers aan en vertrokken vol goede moed naar Limburg. Met minstens zoveel passie als op het toernooi der toernooien. Met al onze berekeningen, formules en psychologische inzichten stapten we het strijdtoneel op.
De ontvangst uiteraard op z’n Limburgs met vlaai. Hoenshuis scoorde meteen bonuspunten. Maar dan: onze tegenstanders. Rechtstreeks overgekomen van de 36-holescompetitie. Indrukwekkend? Zeker. Maar ‘We zouden onze huid duur verkopen’. Bij voorkeur met korting op een overwinning.
Zonder verwachtingen de baan in, met alleen wat gezonde spanning en een licht overschot aan rekenmodellen. De singles druppelden binnen, één voor één. En de uitslag? Tromgeroffel….. Jawel! Alleen Jacky verloor haar partij tegen de single handicapper uit het team van Gulbergen. En laten we wel wezen, dat kwam ook doordat haar wedge besloot op hole zes met pensioen te gaan. Want niet alleen haar bal vloog door de lucht, maar ook de helft van haar club.
Maar de rest? Die haalde gewoon strak de punten binnen! Judith en Monique boekten een ruime zege op tegenstanders met een flink lagere handicap. En Karin die met haar geheime wapen, een pas aangeschafte houten drie, zoveel meters overbrugde dat de tegenstanders de bal niet eens zagen vallen. Ook Jeanne won overtuigend. Op hole 10 begonnen we met een voorsprong van 9-3.
Ook bij de dubbels liep het voortvarend. Van alle nieuwe dubbelcombi’s was er één klassieker: Petrie en Jeanne, terug als het vertrouwde Welschap-duo. En dat voelde meteen als vanouds: kop koffie, tee-off, punten binnen.
Op een strategische positie aan de rand van het strijdtoneel stonden deze keer Doret en Irma als trouwe supporters. Met oren gespitst, ogen scherp, fluisterend aan het rekenen bij elke voorbijtrekkende flight. ‘Het zal toch niet? Als zij nou ook nog punten pakken, dan… dan winnen we gewoon!’
Bij binnenkomst van het laatste duo werd het snel duidelijk: YES! Spontaan werd het gevierd met een groepshug en een echte Partee Girl yell. Eentje die nog wel wat bijgeschaafd mag worden.
Hoe dan?! Misschien is het de mix van onverzettelijkheid, gedrevenheid en een teamspirit waar je u tegen zegt. ‘Of misschien was het gewoon ons moment’.
Eindstand? Een klinkende 15-7. Kortom: rekenwerk + teamspirit = winst. Niet alles in golf is te voorspellen, maar dit keer kwamen onze cijfers verrassend lekker uit.
Hoe dan ook: terwijl de grootheden van het golfwereldtoneel zich voorbereiden op Augusta, sloegen wij vol overgave onze eigen herinneringen bij elkaar. Misschien iets minder historisch, maar minstens zo memorabel.
En zo genoten we weer van een prachtige dag vol sportiviteit en plezier en werd de dag afgesloten met een laatste traditionele rondje.
Jacky Meijer, namens Dames 2 Zondag
