Met de Businessclub op reis
De kunst van in Vianden komen bleek vooral de kunst van op tijd inschrijven. Waar de reis naar Oostenrijk in 2016 nog een zeer goed geslaagd experiment was, bleek Vianden direct een schot in de roos, beter gezegd een hole in one. Hotel Petry beschikte over genoeg kamers om onze groep te kunnen huisvesten, parkeerruimte was een ander verhaal. Prima hotel, grote kamers, goed eten en een prima nadronk, tenminste meestal.
De start op vrijdag was overtuigend, de sfeer uitbundig en met taart en een ‘lang zal hij leven’ werden de zangkwaliteiten direct getest en goed bevonden. De verraste jarige had het voorrecht een prachtige feesttaart te mogen aansnijden en uit te mogen delen. De avond werd zoals dat op een ‘sporttrip’ hoort tijdig afgesloten om van een goede nachtrust te genieten, althans door sommigen. Gezelligheid kent geen tijd, ook niet in Vianden.
De zaterdag stond in het teken van de Kikuoka golfbaan in Carnach, Luxemburg. De baan is regelmatig gastheer voor de Europese Tour en dat was met name aan de snelheid van de greens te merken. Schitterende fairways, veel waterpartijen, bunkers waar je ze niet hebben wil en op het oog gemakkelijke greens, die in de praktijk zeer kort gemaaid en lastig bleken. Nooit eerder op greens gespeeld die zo snel waren. Een prachtig gelegen golfbaan met mooie vergezichten, wel pas in volle glorie te zien nadat de regenwolken voldoende waren opgetrokken.
De regen
Menigeen had dag na dag weeronline of buienradar geraadpleegd met één vraag: Wat doet het weer in Luxemburg op zaterdag en zondag? En voor de zaterdag waren de voorspellingen slecht. Weercijfer 3 met meer dan 20 mm neerslag is niet optimaal voor een lekker dagje golf.
De BC-leden die deelnamen aan de laatste Rabo-competitie hadden al moeite genoeg gehad de spullen op tijd droog te krijgen. Het was dus druk in de shop bij de baan. Er werd volop gesnuffeld in de hoek van de regenkleding. Het bleek veel ‘kijken niet kopen’ te zijn met de hoop dat het uiteindelijk toch mee zou vallen. En het viel uiteindelijk best mee.
De eerste uren waren vochtig tot ronduit nat, jasje aan, jasje uit, paraplu op, af, op, af, toch maar op en uiteindelijk gewoon af en dat bleef zo tot het eind. De finish werd gemakkelijk gehaald met droge voeten. De scores vertoonden het gebruikelijke golvende karakter, er waren winnaars van de dag, van de nearest en de longest en heel veel bijna winnaars, want als die ene bal ….
Dagwinnaars waren Femke van der Horst en Guido Goorts. De avond die volgde was uiteraard zeer geslaagd. Een enkeling lag vroeg onder de lakens, geveld door een strenge biologische klok of ruim 12 km wandelen en golfen over bijzonder geaccidenteerd terrein onder redelijk zware omstandigheden. Daar stonden enkele dobbelaars tegenover die tot laat in de avond Mexicaantje speelden en daar zondag sportief de gevolgen van droegen. De meesten vonden een tussenweg met zeer geanimeerde gesprekken en veel plezier.
De zondag stond in het teken van Golfresort Bitburger Land. Een klein half uur van Vianden, in de Duitse Eifel, is de baan een garantie voor prachtige vergezichten en grote hoogteverschillen. Er was een lid die beweerde dat Bitburg in de Ardennen lag, hij wist het toch echt zeker. Blijkbaar zakt de topografie kennis wat weg op zekere leeftijd.
De greenkeepers hadden speciaal voor ons de eerste negen holes geprikt en van nieuw zand voorzien waardoor de ballen volkomen autonoom met een uiterst trage gang hun weg zochten richting omgeving hole. Nog nooit zulke langzame greens gezien. Dat was na de supersnelle greens van Kikuoka wel even wennen.
Gelukkig lagen de tweede negen er prima bij. De flights waren deels ingedeeld op basis van de uitslag van zaterdag. De strijd om de hoofdprijs werd aangevangen. Uw verslaggever had het genoegen flight 2 te mogen vullen met Jan Zegwaard, Eline van der Linden en Carla Verkeste.
De punten werden onderweg gretig verzameld, maar dat zouden de andere flights ook wel doen gezien het veel betere weer. Groot was de verbazing toen tijdens de prijsuitreiking bleek dat Eline en Jan de dagwinnaars bleken te zijn, ze hadden dus méér dan goed gespeeld. Zonder Jan tekort te willen doen verdient Eline een extra vermelding. Dagwinnaar worden met de laagste handicap van alle deelnemers en dat op een vreemde baan, hulde! Je moet het met eigen ogen gezien hebben.
Tijdens het avondeten werden als gebruikelijk de prijzen uitgedeeld voor de nearest, de longest, de dagprijzen en uiteindelijk de hoofdprijzen van het weekend. De winnaars van het totale weekend waren Femke van de Horst en Jan Zegwaard. Door de flightgenoten werd de verwachting uitgesproken dat beide winnaars volgend jaar toch fluitend een handicap onder de 20 moeten kunnen halen gezien het nu vertoonde spel en het aanwezige talent. Flink wat kaarten lopen en het komt vanzelf goed.
De avond werd door de meerderheid afgesloten in het café van het hotel, de lachsalvo’s galmden nog uren na in en rond Vianden.
Uw verslaggever was getuige zonder de exacte bronnen te kunnen achterhalen, al kwamen sommige hem wel heel bekend voor.
Maandagochtend sijpelden de deelnemers één voor één binnen in de ontbijtzaal en namen ze met een glimlach plaats aan tafel. Nog een laatste snee mik, een mini pain chocola of rozijnenbroodje, kwark, yoghurt en ander zuivel met alles erin wat wenselijk is, omlijst met jus d’orange, thee, koffie en eventueel aangevuld met fruit, kortom keuzestress en dus méér gegeten dan wenselijk was. En toen naar huis en gewoon weer aan het werk, het blijft immers een business-club.
Op naar 12 oktober de laatste wedstrijddag voor de Rabocompetitie. De naweeën van dit zeer geslaagde weekend zullen daar zeker gevoeld worden, met de deelnemers herkenbaar aan een meer dan normale glimlach op het gezicht. Wat rest is dank aan de organisatie van dit prachtige weekend.
Uw verslaggever van dienst
Theo Lankhorst