MCM in het Eindhovens Dagblad

In het ED van 10 mei jl, een paginagroot artikel over MCM uit Liessel. Behoudens een uitgebreide beschouwing over het bedrijf en de filosofie waarop het gebouwd is, komen BC leden Pieter en Pim van de Mortel uitgebreid aan het woord. 

Pieter maakte het bedrijf groot en doet het inmiddels wat rustiger aan, Pim nam het bedrijf over en bouwt het verder uit. Een interessante reportage.

Jaar van oprichting: 1909 In de persoon van Pim van de Mortel (33) heeft de vierde generatie van de familie de leiding. Vader Pieter (70) is nog een uur of twintig in de week op de werkvloer te vinden.

MCM is toeleveringsbedrijf voor onderdelen van machines op gebied van verspaning, constructie, las- en plaatwerk. DAF is sinds jaar en dag een belangrijke klant, maar MCM levert bijvoorbeeld ook onderdelen voor de voedings- en machinebouwsector. Het bedrijf heeft 23 medewerkers.
Pr oficiat, met het 100-jarig bestaan, kregen Pieter en Pim van de Mortel tot hun verbazing te horen bij de Kamer van Koophandel. Vader Pieter dacht met zoon Pim de derde generatie van de familie te laten inschrijven in het handelsregister. “We meenden van 1943 te zijn. Maar de in 1909 opgerichte smederij die mijn vader van zijn schoonvader heeft overgenomen, bleek al hetzelfde inschrijfnummer te hebben.”
Vader en zoon kijken elkaar tijdens het gesprek meer dan eens veelbetekenend aan. Alweer acht jaar heeft Pim nu de leiding. “Stillekens aan heeft hij de touwtjes in handen genomen”, zegt Pieter.

Hij is degene die als eerste begint te vertellen. Pim onderbreekt soms. Of besluit toch zijn vader te laten doorpraten. Dan zijn er van die blikken.
De opvolging is een intensief proces geweest. Pieter is en was de selfmade man van de werkvloer. Pim kwam met HTS-diploma op zak het bedrijf binnen. Ruzie hadden ze naar hun zeggen nooit. Wel ‘discussies’.

Pim tegen Pieter: “Ik ben eigenzinnig, en jij ook.” In het eerste jaar van de samenwerking hielp een coach om het tweetal op koers te houden.
Pim zegt ‘onbewust’ altijd wel voor het familiebedrijf te hebben gekozen. Hij poetste op zijn twaalfde machines en veegde de vloer van het bedrijfspand. “Na de Havo ben ik de MTS gaan doen, want ik wilde wel wat kunnen maken.”

Het had niet veel gescheeld of pa had in een eerder stadium, eind jaren negentig, het bedrijf verkocht. “Het was me allemaal even veel te veel op dat moment. Maar mijn vrouw Annemie, die de boekhouding deed, stond er helemaal niet achter dat ik het bedrijf zou verkopen.”
Al tijdens zijn opleiding aan de HTS maakte Pim er zijn entree. Zo was hij verantwoordelijk voor de introductie van een automatiseringsprogramma voor de bedrijfsprocessen. Je regelt het maar, had pa gezegd.

De afstudeerstage op de HTS vormde een markeringspunt in hun onderlinge relatie. Pa had via DAF voor zoonlief een stageadres in de Verenigde Staten geregeld. Pim had samen met zijn studiemaat China op het oog. “Dat leek ons nog meer avontuur.”
Toen dat niet doorging, moesten de heren studenten razendsnel een alternatief vinden. Dat werd het familiebedrijf, in Liessel.

‘Confronterend’ wel was voor pa de afstudeerzitting waar bleek dat Pim stevige conclusies moest trekken over de bedrijfsvoering van het familiebedrijf. Qua nakomen van afgesproken levertijden bleek er wel een en ander te verbeteren.

In de jaren daarna schoof Pim werkendeweg op in de richting van de directeurstoel. In 2010 nam hij het bedrijf over. Pieter: “Ik was 65, had 50 jaar gewerkt. Ik liep op mijn tenen. Het bedrijf was gegroeid naar 15, 16 medewerkers.”

Hij zegt dat hij het na de overdracht moeilijk heeft gevonden om zijn mond te houden tegenover zijn zoon. “Maar ik weet van andere familiebedrijven dat het fout kan gaan als die ouwe zich er te veel mee bemoeit.”

Ze maakten twee afspraken. Pim: “Ik heb mijn vader gevraagd: als je voelt dat ik niet capabel of ongelukkig ben, zeg het. En: als ik zelf vind dat ik niet capabel of ongelukkig ben dan moet je het niet erg vinden dat ik het bedrijf verkoop.”

Zo is het niet gegaan. Pim bouwde MCM verder uit. Hij stroomlijnde de bedrijfsprocessen. Investeerde in technologische vernieuwing. Bouwde aan een grotere klantenkring. “Dat is een continu proces dat nog lang niet is afgerond”, zegt Pim
Zwaar weer
Tegenslagen waren er ook. Pim: “Ik had een enorme bewijsdrang, wilde het zeker niet minder doen dan mijn vader. In de eerste jaren was ik dag en nacht hier. Ik leerde mijn grenzen kennen. Ik moest wat gas terugnemen.”

Twee jaar geleden raakte MCM in zwaar weer. Het bedrijf had fors geïnvesteerd en zag vervolgens een grote order wegvallen. “De bank wilde geen extra krediet verlenen. Dan zie je de passie en kracht van het familiebedrijf. We hebben er privé geld in gestoken. Iedereen in het bedrijf heeft er voor 110 procent zijn schouders onder gezet. Het vertrouwen dat onze leveranciers in ons hadden, heeft ons er doorheen gehaald. Nu nemen we weer mensen aan. In het eerste kwartaal is de omzet met 30 procent gegroeid.”

In zo’n periode voel je de last van een ‘bv die al vier generaties meegaat’, zegt Pim. “Die moet er koste wat kost doorheen komen.”
De vraag is of de nu 33-jarige directeur in het vervolg van zijn carrière voldoende uitdaging zal kunnen vinden bij het familiebedrijf. “Ik ben geen type om op de tent te passen. Je kunt alles kwijt in een familiebedrijf. Ik wil het bedrijf naar een volgend niveau brengen. Internet biedt ook voor ons enorme kansen. Ik kan mijn ei nog voldoende kwijt voor de komende vijf jaar.” ../

Bron Eindhovens Dagblad / 10 mei 2016