BC golft in de Ardennen

Golf is een sport waarbij geduld een rol speelt, soms zelfs een grote. Golf met de businessclub vraagt heel veel geduld met de Business Challenge als overtreffende trap. Een uur of zes voor 18 holes is dan heel normaal. Met de businessclub naar Durbuy afreizen bleek in deze traditie te passen. Vol goede moed rond 15.00 uur vrijdagmiddag in de auto gestapt kwamen we om 18.15 uur aan in Marcourt, een ritje van nog geen 170 km.

Normaal binnen 2 uur te rijden, nu met 50% bonus wat overeenkomt met 6 uur lopen over 18 holes, een kwestie van geduld dus.

Waar de meeste spelers na de Business Challenge toch met een goed gemoed van de baan komen, was dat nu ook bij aankomst in het hotel. 3 uur? Kan gebeuren. Beetje druk in Luik, de E 25 op diverse plaatsen opgebroken, zo gaat dat op vrijdagmiddag.

Op de radio hoorden we dat reizigers rond Antwerpen in sommige richtingen anderhalf uur vertraging hadden, blij dat we niet die kant op zijn gegaan. De autonavigatie heeft de onhebbelijkheid de snelste of kortste route te navigeren. Ook al zijn sommige weggetjes niet breder dan een geitenpad. Die wegen bleken niet alleen smal maar waren ook niet van de beste kwaliteit. Op het album “Sodeju” zingt Maarten van der Zanden uit Asten het nummer “Wallonië” waarin hij de kwaliteit van die wegen in deze regio treffend beschrijft. Een aanrader, ik kan het niet beter beschrijven. 

Eénmaal ter plaatse in Marcourt-en-Ardenne, bleek Hotel La Grande Cure een prachtig verblijf en volledig gereserveerd voor de businessclub. Eerlijk gezegd kun je het andere mensen ook niet aandoen om in dezelfde ruimte te verblijven. Denk je samen met je partner een knus weekendje Ardennen geboekt te hebben, kun je elkaar twee dagen lang niet verstaan omdat een man of dertig uit Heusden e.o. de akoestische ruimte volledig in beslag hebben genomen. Goeie zet van de organisatie.

De vrijdagavond werd besteed aan bijkletsen, een heerlijk vijfgangen diner, een modeshow waarbij Eline, Anke en Jan hun atletische lijven beschikbaar stelden om met passende grandeur de nieuwe polo’s te showen. De flightindeling voor de zaterdag werd gepresenteerd. Aangezien het zich laat raden wie er rond 23.30 u als eerste ging slapen, is er geen verslag van wat er nadien nog is gebeurd, veel goeds zal het wel niet meer geweest zijn.

De zondag wierp intussen zijn schaduw vooruit. Zou het echt de hele dag gaan regenen? Zou er wel of niet gespeeld worden? Zou het zondagprogramma naar maandag worden verschoven? Of zou de regen getrotseerd worden, want zijn het niet de dagen met een verhaal die blijven hangen?

Zaterdag was de dag van Golf du Durbuy. Een uitdagende baan met grote hoogteverschillen, komvormige banen, veel dicht bos, bunkers soms zo diep dat een speler er volledig in verdween en bovenal moeilijk te lezen greens. Brabanders en (midden-) Limburgers werden hier op nieuwe skills getest. Sommigen slaagden, sommigen kunnen nog een lesje gebruiken. Het aantal drieputts was niet te tellen. De helft van de groep heeft de baan lopend afgelegd, er waren niet voldoende buggy’s. Dat bleek goed te doen. De laatste flight kwam zes uur na vertrek terug in het clubhuis waar de vleesplankjes en bitterballen stonden te wachten.

De wedstrijd werd bij de dames glansrijk gewonnen door Miranda Raaijmakers die met 39 punten haar handicap flink verbeterde. Zij mag zich nu weer de nummer 2 van dames 2 noemen. Bij de heren ging Joep Linden met de eer strijken met 33 punten, ten koste van Jan Zegwaard met eveneens 33 punten. De longhitters van de dag waren eveneens Miranda en Joep en Jacqueline Coumans en ondergetekende wisten de nearest binnen te hengelen.

Verder opvallende zaken? De nieuwe shirts zagen er in de baan prachtig uit. Joep Linden werd winnaar bij de heren ondanks het halen van minstens 18 bunkers. Er werd de hele nacht doorgezocht naar een groot aantal verloren ballen. Bij het krieken van de dag werden ze als definitief verloren beschouwd en werd het zoeken gestaakt. Er zijn geen spelers verloren geraakt al scheelde het weinig. Addy Raaijmakers werd door de voorzitter extra in de spotlights geplaatst, pas begonnen met golf en nu 29 punten scoren op een wildvreemde baan, chapeau.

De avond werd gevuld met een wederom heerlijk diner, gezellige klets en een terugblik op een mooie dag. Gelet op de verhalen hadden de meeste spelers het eigenlijk veel beter kunnen doen, want net gemist, uitgelipt en net die boom, kortom de illusies bleven in stand.

En toen was het ineens zondagmiddag en 3-0 voor PSV. Net gedoucht en van droge kleding voorzien na een enerverende 9 holes op Five Nations bij Durbuy. De voorspellingen waren heel, heel, heel erg veel regen. Toch weerhield het ons niet om van te starten, als het echt hard zou gaan regenen konden we altijd nog stoppen. En dat bleek hard nodig. Slechts 2 personen wisten uiteindelijk 9 holes te ronden, de rest was al eerder verzopen, uitgegleden of met de buggy in een bunker beland respectievelijk achterstevoren van een helling afgegleden. Er was voldoende zand voor een begrafenis ter plekke en een stok met vlag was niet ver weg, dat zou nog eens sterven in het harnas geweest zijn. Gelukkig liep het goed af. Het zou niet gebeurd zijn als er geen pijl gestaan had die de buggy’s de verkeerde, gevaarlijke kant op gestuurd had. Het werd voor eens en voor altijd duidelijk waarom buggy’s op natte grashellingen zoals in de Ardennen niet thuishoren. Niet enkel om de fairways te sparen maar vooral om met zijn allen weer gezond thuis te komen.

Omdat ieder nadeel zijn voordeel heeft zoals J.C. uit 020 ooit zei, waren we door die regen nu vroegtijdig terug in het hotel en kon PSV-Ajax vanaf het begin rechtstreeks op “TV”, zijnde twee i-pads, gevolgd worden.

Probleem voor de organisatie was het bepalen van de dagwinnaars. Negen, zeven of vijf holes? Uiteindelijk heeft de tijdelijke Weco er een klap op gegeven en de eerste vijf holes geteld. Op maandagochtend zou er mogelijk nog een kort vervolg komen met de tweede negen holes op Five Nations.

En dat vervolg kwam er, ditmaal onder prachtige weersomstandigheden. Bij de dames was op voorhand al duidelijk dat Miranda Raaijmakers de eindwinst niet meer kon ontgaan, terwijl bij de heren de strijd zou gaan tussen Peter van der Horst en ondergetekende met Jan Zegwaard als gevaarlijke outsider met 6 slagen achterstand. Het begon spannend met afwisselend een punt voorsprong voor de één of voor de ander. Na vier holes leek er sprake van een kleine aftekening in het voordeel van ondergetekende, maar toen Peter vervolgens twee prachtige chip in birdies en een par liet noteren en daarmee DERTIEN punten liet bijschrijven was de strijd gestreden en ging de glazen bokaal mee in de bus naar Helmond waar vast een mooi plekkie gevonden zal worden.

De laatste gezamenlijke neary én de longest bij de dames gingen naar Dolly Veldman, de longest bij de heren naar ondergetekende. Rond een uur of drie werd door de laatsten de terugreis aangevangen. En als het klopt zijn op de terugreis nog een aantal Belgische friteskotten geplunderd. Wat rest is de herinnering aan een prachtig weekend, perfect georganiseerd door Sophia en Jan met verblijf in een prachtig hotel met een bovengemiddelde keuken. Rest me organisatie en deelnemers een laatste keer te bedanken.

Theo Lankhorst